همیشه دوست داشتم و دارم که جایی نوشته هایم را بنویسم که دیگران هم آن را بخوانند ونظر بدهند شاید بخاطر اینکه راهی پیدا کنم برای ارتباط با نسل قبل از خودم و نسل بعد از خودم, نه اینکه این ارتباط نباشد نه ارتباطات من با والدینم و فرزندانم ارتباط معنا داری نیست, اصلا هم ادعای روشنفکری این را ندارم که با این دو نسل بنشینم و هر حرفی یا لطیفه ایی را بگویم ,کافیست بتوانیم با خلوص نیت با هم باشیم. وقتی با هر کدام از این دو نسل در جایی تنها میمانم هر دو در این فکر هستند که چطور از من استفاده کنند و طلبهایشان را بامن واگویه کنند که چه کار می بایست برایشان انجام میدادم و نداده ام, و این ما را از هم دور و دورتر میکند, نسل من نوجوانیش در انقلاب گذشت و جوانیش در جنگ . از همه بدتر هجوم اطلاعات و تکنولوژی, انگار نسل من در مبارزه ایی از قبل تعیین شده در رینگ بوکسی قرار گرفته بود که با هجوم تحولات جسمی و روحی , دورانهای تحولات میهنی و تحولات تکنولوژی روبرو بودیم تا اینها را در خودمان حل کنم با توقعات این دو نسل مواجه شدیم نسل قبل مرا خوشبخت میدانست که این اطلاعات و تکنولوژی را دارم و نسل بعد فکر کرد با این تکنولوژی بزرگ شده ام و آخرین تکنولوژیها را دیر در اختیارش قرار میدهم. ولی یک چیز را بدانیم که نسل من بیشتر از هر نسل دیگری برای داشتهایش زحمت کشیده حال اگر رضایت خاطری در چشمانش میبیند بخاط آن است که کاری که از دستش بر میامده انجام داده و منتظر هیچ کمکی نشده , تنها بازخواستی که میشود از او کرد کار زیاد برای این دو نسل است و لذتی که از تلاشش برده است