خیابان خلوت ده صبح یکباره ماشینها فشرده شدند وخیابان بسته شد ماشین که جلوتر رفت همه نگاهها

بسمت ماشینی بود که برای این جماعت اتول سوار و پیاده های کنار خیابان شو اجرا میکردند.

هفت دختر 18 یا 19 ساله در پژو 206 آهنگی را با صدای بلند ضبط میخواندند که به کلمه تو

که میرسیدند با دست ماشینها و آدمهای اطراف را نشان می دادند یک عده هم با دوربینهای موبایل

خود از آنها فیلم برداری میکردند که حتما بعد بلوتوث کنند به کل شهر؛ دخترها با مقنعه و چهره

معصوم که یا از دانشگاه در رفته بودند یا ساعت کلاسشان نبود و در خیابان دور میزدند حرکات و

و رفتارشان مطابق تیپ لباسشان نبود. راننده ماشین من خجالت زده انگار او این کارها را کرده

باشد یا شاید بچه ایی این سن داشت مدام میگفت چرا اینکار را میکنند؟ چیزی مصرف کرده اند؟ یا

 لج کرده اند؟

ولی این بچه ها بزرگ نشده بودند؛ این بچه ها هیچ از رفتارهای اجتماعی نمیدانستند؛ بچه هایی

 بودندبا امکانات بدون زحمت و بدون یاد گرفتن رفتارهای اجتماعی؛

این همه کلاس درس؛ زبان؛ موسیقی؛ کجا کلاس رفتاری؛

 همیشه دوست داشتم و دارم که جایی نوشته هایم را بنویسم که دیگران هم آن را بخوانند ونظر بدهند شاید بخاطر اینکه راهی پیدا کنم برای ارتباط با نسل قبل از خودم و نسل بعد از خودم, نه اینکه این ارتباط نباشد نه ارتباطات من با والدینم و فرزندانم ارتباط معنا داری نیست, اصلا هم ادعای روشنفکری این را ندارم که با این دو نسل بنشینم و هر حرفی یا لطیفه ایی را بگویم ,کافیست بتوانیم با خلوص نیت با هم باشیم. وقتی با هر کدام از این دو نسل در جایی تنها میمانم هر دو در این فکر هستند که چطور از من استفاده کنند و طلبهایشان را بامن واگویه کنند که چه کار می بایست برایشان انجام میدادم و نداده ام, و این ما را از هم دور و دورتر میکند, نسل من نوجوانیش در انقلاب گذشت و جوانیش در جنگ . از همه بدتر هجوم اطلاعات و تکنولوژی, انگار نسل من در مبارزه ایی از قبل تعیین شده در رینگ بوکسی قرار گرفته بود که با هجوم تحولات جسمی و روحی , دورانهای تحولات میهنی و تحولات تکنولوژی روبرو بودیم تا اینها را در خودمان حل کنم با توقعات این دو نسل مواجه شدیم نسل قبل مرا خوشبخت میدانست که این اطلاعات و تکنولوژی را دارم و نسل بعد فکر کرد با این تکنولوژی بزرگ شده ام و آخرین تکنولوژیها را دیر در اختیارش قرار میدهم. ولی یک چیز را بدانیم که نسل من بیشتر از هر نسل دیگری برای داشتهایش زحمت کشیده حال اگر رضایت خاطری در چشمانش میبیند بخاط آن است که کاری که از دستش بر میامده انجام داده و منتظر هیچ کمکی نشده , تنها بازخواستی که میشود از او کرد کار زیاد برای این دو نسل است و لذتی که از تلاشش برده است