لازم است گاهی از خانه بیرون بیایی و خوب فکر کنی ... ببینی باز هم می‌خواهی به آن خانه برگردی یا نه ؟
لازم است گاهی از محل عبادت بیرون بیایی و ببینی پشت سر اعتقادت چه می بینی ؟ ... ترس ، حقیقت یا ریا ؟!
لازم است گاهی از ساختمان اداره بیرون بیایی و فکر کنی که چقدر شبیه آرزوهای نوجوانی ات است ؟
لازم است گاهی درختی ، گلی را آب بدهی ... حیوانی را نوازش کنی ، غذا بدهی ... ببینی هنوز از طبیعت چیزی در وجود...ت هست یا نه !
لازم است گاهی پای کامپیوترت نباشی ، گوگل و ایمیل و فلان را بی‌خیال شوی ؛ باخانواده ات دور هم بنشینید ... یا گوش به درد دل رفیقت بدهی و ببینی زندگی فقط همین آهن‌پاره‌ی برقی است یا نه !
لازم است گاهی بخشی از حقوقت را بدهی به یک فرد محتاج ؛ تا ببینی در تقسیم عشق ، در نهایت تو برنده ای یا بازنده ؟
لازم است گاهی عیسی باشی ... ایوب باشی ... انسان باشی ... ببینی می‌شود یا نه ؟
و بالاخره لازم است گاهی از خود بیرون آمده و از فاصله ای دورتر به خودت بنگری ؛ و از خودت بپرسی که سال ها سپری شد تا آن شوم که اکنون هستم ... آیا ارزشش را داشت ؟!

انسان

در جامعه انسانی یک جور خودکشی دسته جمعی دار

صورت میگیرد همه باهم   تصمیم گرفته اند همه چیز را

نابود کنند و همه غیر مستقیم در این هدف  مشترک

تلاش میکنند در همه چیز اختلاف دارند الا نابودیخودشان,

حتی آن که برای بهترشدن جامعه انسانی تلاش میکند

انگار بقیه را در نابودی مصممتر میکند.

هیچ چیز سر جای خودش نیست تلاش مضاعفی میکنیم

برای نابودی, از صبح تا غروب تلاش برای نابودی خودمان

لحظه ای آرام نمشینیم که ببینیم راهی که به این سرعت

میرویم و عجله دیر شدن داریم درست هست یا نادرست,

من بیگاری را بهتر از بیکاری میدانم ولی نه برای راهی که

به این وضوح اشتباه است,  من همیشه به این فکر میکنم

که خدا ما را برای آسایش جسم آفریده یا پرواز روح برای

اینکه روحمان را سبک کنیم یا جسممان را سنگین کنیم,

چقدر سنگین شده ایم با این ذهن درگیر جسم, چه

بخورم, چه بپوشم, کجا زندگی کنم, با چه بروم, با چه

خوشبو باشم, آیا با این ذهن درگیر چقدر آرامش و

آسایش داریم چقدر خواب راحت داریم,پای خودم هم

روی زمین هست وقتی جاذبه زمین بر من تاثیر دارد

یعنی اینکه با این سیلی که راه افتاده من هم درگیر

خانه , مبل, پوشاک, عطر, ماشین هستم اما سعی

میکنم به ساقه های کنار این دره سیلاب بچسبم شاید

دمی بیاسیم تا بتوانم برای روح خسته از سواری جسمم,

ذهن  راه گریزی بیابم, راه را گم کرده ایم خودمان را درگیر

ذهن بیمارمان کرده ایم مدام درگیر ذهنمان هستیم در

تخت دراز کشیده ایم از یاد آوری حرفی خوشحال و از

یاد آوری حرف دیگر عصبانی و ناراحت میشویم نه تخت

عوض شده نه ما عوض شده ایم چه اتفاقی افتاده هزار

تخت راحتتر از این هم آرامش برایم نمی آورد. 

وقتی بیشتر توجه میکنی در پی هر بحث و جدلی بیشتر از خودت فرار میکنی از چیزهایی که درونت به آنها شک داری، مخصوصا" با اطرافیانت، مخصوصا" از اون چیزهایی که درون آنها به آن یقین نداری ودرون خودت شک داری. والا هر کس درون خودش با کمبودها ونقصانهایی روبرو میشود که این کمبودها و نقصانها را همیشه در دیگران پر رنگتر میبیند و همیشه از آنها فرار میکند، فرار از چه از درون خودش، به کجا! حتی به نزد خدا هم فرا...ر نمیکنی که لااقل از این وضعیت نجات پیدا کنی و در این دریای متلاطم زندگی به ناجی روی آورده باشیم نه به چیزهای بادکنک مانند،که پوچ پوچتر شوییم زمانی بخود میاییم که ما نیز بادکنک زیبایی شده ایم که با نوک سوزن واقعیت می ترکیم واز بوی تعفن هوای درون بادکنک بیشتر از همه خود نابود میشویم.
خدایا ما را بخود آر مایی که طاقت کوچکترین حرکات و رفتار دیگران را نداریم و تعبیر نداشته رفتار دیگران را به هزار جور تعبیر برای خود ترجمه میکنیم ودر مقابل واکنش نداشته دیگران، حماقتهاو حقارتهای خود را به هزار جور کنایه می آراییم و باز همیشه حرکات خود را زیباترین حرکات و رفتارمیدانیم.
خدایا شکرت هرکه هر چه دارد حق اش است و هرچه دارد لازمه زندگی اوست و عین عدالت توست. تا کی بفهمیم و برایمان مفهوم شود خودت دانی و بس.
حس میکنم هر که را بیشتر دوست داری بیشتر آزارش می دهی آزار که نه آزمایش و درس، وقتی خود به چکنم چکنم های دنیا حصارهایی که خود برای عزیزانمان درست کرده ایم و برای خود میفهمیم آزار میبینیم که نه از تو از خود و وقتی که بتوانیم ، پس بهتر بفهمیم والا که تو روزی رسانی و بنده ایی را گرسنه و برهنه نمیگذاری پس غم نان ،لباس ،زیرانداز و سقف که نمی تواند آزار باشد

چند روز قبل تصادفی شدید داشتم که چند متر آنطرفتر پرت شدم وقتی بلند شدم اتفاق خاصی

برایم نیافتاده بود ولی بدنم کوفته شده بود، در خانه دیدم خیلی از قسمتهای بدنم کبود شده و

کوفتگی زیادی در تنم احساس میکردم آن روز و آنشب درد داشتم و از فردا درد نداشتم مگر

قسمت آسیب دیده تنم اگر با جایی برخورد داشت درد میگرفت ویادم میافتد چه اتفاقی برایم

افتاده است واین مرا یاد خاطرات تلخ یا حوادث ناگوار روحی انداخت ، که تو نمی توانی به

راحتی فراموشش کنی و کوفتگی روح زمان خیلی زیادی میبرد تا ترمیم شود حتی خواب

خوراکت را مختل میکند تا بخواهی این تصادف روحی را روحت ترمیم کند بسته به اندازه

تصادف حداقل یک ماه تا سالها درگیرت میکند و همیشه در ذهنت دردش میماند خاطره تصادف

جسمی هم در ذهنت میماند اما دردش با یا آوری آن دوباره تازه نمیشود. ولی تصادفات روحی تا

سالیان سال هر بار به خاطر میآوری روح روانت را آزار میرساند ودر بعضی از موارد زخمش 

به تازگی روزهای اول است. پس انسان بیشتر روح است تا جسم ولی تمام مدت برای آسایش

جسم تلاش میکنیم خانه ماشین و لوازم زندگی تمام وقتمان را برای آسایش جسم خرج میکنیم، در

صورتی که لخت بدنیا میاییم و لخت از دنیا میرویم، چه اندازه برای روحمان برای تعالی و پاکسازی و

و آرامش آن خرج میکنیم، چه اندازه برای لذات روحی ارزش قایل هستیم. کجا ایستاده ایم

دعواهای کوچه باریک ما

فکر کردم دارم خواب میبینم اما نه، اینگار خواب نیست این زن وشوهر کوچه بغلی باهم

دعوا میکنند. من عاشق این محله های قدیمی هستم ولی اصلا" دوست ندارم نصف شب

توی این کوچه های تنگ و باریک با هم دعوا کنند من که بیدار شده بودم گوش کردم،

تمام فاصله اتاق من یه متر کوچه و دو متر حیاطشون یک و نیم متر هم تا وسط اتاقشون 

حدود سه متر حداکثر چهار متر میشد. خیلی دقت میکردم ببینم چی میگن، خانم بنده هم

که خوابه صبح بلند میشه که دیشب خوابم نبرده. دعوای زن و شوهر اوج گرفت بدبخت

مردک توی مهمونی داشته حرف میزده آن چه که فکرمیکرده به زبون آورده حالا باید

تاوان پس بده، بابا توی اون  شرایط که همه داشتن حرف میزدن این بنده خدا هم آنچه که

بنظرش درست بوده گفته، خانمه هی میگفت تو چرا اینو گفتی، معلوم نیست چی گفته یا

چی دوباره میگه که زنش چند دقیقه به چند دقیقه آمپرش میره بالا. تو کوچه میدیدمش

فکر میکردم زن ذلیل تراز این حرفهاست، ولی خوب یه موقع دست رو مورچه هم

بزاری واکنش نشون میده. بار الها این مردا رو به چه روزی نشوندی زنها فکر میکنن

مردها هم مثل بوفه پذیرایی شون هست که هر جور دلشون بخواد بچنینش. باباجان از

صبح میره تا شب هزارتا فکر وخیال داره نمیتونه بشینه فکر کنه جلو فامیل و آشنا تو

چی بگه که به قبای مبارکتون برنخوره هزار تاحرف میزنیید هزار تا خانواده هاتون

هشت تایی میان، آنوقت مرد بدبخت هست که فقط غرض و مرض داره خانواده خودش

گوهر افشانی میکنن ، ای وای دوباره دعوا اوج گرفت خانمه یک کلک جدید که مرد را

به غلط کردن بندازه که دیگه فکر کنه حرف بزنه نسنجیده دهان باز نکنه، ایول خانمه

تصمیم گرفته بره پشت بوم خودش بندازه پایین، از الان داره دنبال این میگرده که

شوهرش به غلط کردن بیفته بخاطر آبروش برش گردونه دو اتاق نصفه ونیم روی هم

مگه چقدر بلندیش میشه فوقش صدمه وارده یه ترک مویی تو استخون دست یا پا.

دوست دارم داد بزنم بذار بره ببینم این کاره هست. اوه اوه از پله حیاط داره میره طبقه

دوم از آنجا بره پشت وبوم  خیلی دلم میخواد این مردک تا آخرش وایسته نره جلو ای وای

زنم بیدار شد گفت: داری فیلم سینمایی نگاه میکنی زن وشوهر این محل میخواهی واسه

چی دعوا کنن یه حرف بالا یا یه حرف پایین یا سر سیر کردن شکم، بعد جنابعالی من و

بچه ام  آوردی تو این محل گرفتار کردی از سر بی فکریهات آنوقت این محلها رو دوست

داری بخاطر این فیلم سینماییهای  وقت بی وقت که بخاطر کوچکی جا هیچکی تو این محل

حریم خصوصی  نداره. بعد از نصیحت جامعه شناسانه اش گفت بخواب الان بچه بیدار

میشه، بچه اگه قرار بود بیدار شه که شده بود. بیا فیلم از دستمون در رفت مردک زن ذلیل

چی گفت زنش رو آورد پایین، فکر میکنه ختم به خیر شد این هم رفت جز سوژه های جدید

وسط دعواکه مواظب حرف زدنت نیستی.

دنبال مناسبترین فرصت برای اینکه بتوانم فیلم هیس را ببینم وامروزموفق شدم.

از وقایع این فیلم هنوز سرم سنگین هست وبغض در گلو دارم جدای آبرو در

این فیلم بی توجهی بزرگترین مسئله عصر ماست البته بی توجهی به اصول

اصلی بچه دار شدن و مقدس پروری مشکل اصلی خانواده است و در این فیلم

به قشر مرفه جامعه و خصوصا جامعه ما پرداخته بود، در صورتی که این مسئله

در بین همه اقشار خانواده ها و در همه دنیا هست و همیشه جز آسیب های بزرگ

جوامع هست که تنها چیزی که درنظامهای آموزشی وجود ندارد ارتباطات اجتماعی

است در هیچ جا آموزش درست ازدواج و بچه دار شدن ومسئولیت افراد در قبال

افراد خانواده داده نمیشود و تنها چیزی که تبلیغ میشود فرد گرایی هست در

خودخواه ترین شرایط بچه ها را آموزش میدهیم برای موقعیت اجتماعی خوب

برای پزشک و مهندس خوب و در بیشتر مواقع هیچ کدام را نداریم یک آمار

سرانگشتی از افراد دور وبر نشان میدهد که چند تحصیل کرده دانشگاههای

معتبر در انسان بودن هم موفق هست یا ارتباطاتش با خانواده و اطرفیان

نزدیک حتی معمولی است و مشکل ارتباطی ندارد. زنان نتواستند عاطفه را در

مردان قوی کنند و آنها را به اصول اصلی خانواده پایبند متاسفانه خودشان هم

دنبال رو مردان شدند. گناهکار اصلی این فیلم پدرها و مادرهایی بودند فرد گرا

بودند خودشان را میطلبیدند، پدرانی که اگر همسرانتان کمک اقتصادی یا شرایط

را پذیرفته اید که بیرون باشند بعضی مواقع حواستان به خانه باشد بعضی مواقع با

ترس و ارعابی که ایجاد میکنید باید همه تاوان سنگینی پرداخت کنیم.

من از زن بودم لذت میبرم از اینکه مادر طبیعتم، مادر فرزندانم  ، مادر همسرم  حتی

مادر مادرم هم هستم ،از اینکه میتوانم در سلامتی ،محبت کردن به آنها پیش قدم باشم

از اینکه به آنها محبت کنم و آنها گاهی احساس کنند من خطاهایشان را نفهمیده ام.

از زن بودنم بی نهایت لذت میبرم هیچوقت دوست ندارم جنسیت دیگری خلق میشدم

حتی اگر انسان هم نباشم موجود دیگری باشم بازمادر آن موجودات باشم لذت میبردم.

حتی اگر همه بگویند موجود ابزاری حتی بگویند داخل خانه باش یا حتی اگر بیرون

میایی مثل زنان طالبان لباس بپوش که تو دنیا را از دریچه ایی کوچک ببینی و دنیا

تو را نبیند باز لذت میبردم با تمام وجود از اینکه همکار خدا در خلقتم  یا محبت کردن

به دیگران، از بخشیدن دیگران، مادر بودن دیگران، از اینکه دیگران احساس میکنند

مرا میتوانند بیازارند بی نهایت لذت میبرم، من آنقدر مهم هستم که تمام دنیا در طول

تاریخ سعی خود را کرده یا مرا ندید بگیرد یا اگر جنگی یا خطایی رخ داده بنام من

ثبت کند و هنوز هم تلاش میکند، با اینکه خیلی وقتها خودم هم در نقش مادر شوهر،

خواهر شوهر، جاری .... و زنهای دیگر به این جنس آسیب رسانده ام ولی باز اینقدر

مهم هستم که با یاری خودم هم نتوانسته اند کاری انجام دهند لذت میبرم هزار انگ و

عنوان کالای ابزاری، مایه لذت، مایه زجر ، موجود غرغرو، باعث دردسر..........

با اینکه وقتی مادرم مرا بدنیا آورد ابروهایش را در هم کشید و خستگی نه ماهش چند

برابر شد بارش سبک که نشد سنگین شد و گفت باز دختر.

مادر سپاسگزارم که مرا زن بدنیا آوردی حتی اگر من موجودی را در خود بوجود نیاورم

باز مادرم حتی اگر در جایی حبسم کنند که ابزاز نباشم دردسر نشوم لذت از من نبرند ولی

من در در دیوار آن زندان باز برای خودم مادرم ، من به تنهایی کامل هستم با این طبیعت و

سرشت خدا دادی ، لذت احساس خوب آنقدر در من ذخیره شده که اگر هزار بار بدنیا بیایم

واز دنیا بروم تمام نمیشود آیا تو از موجودیت خود لذت میبری مرد من.

روز 14 مرداد که این بچه شیر بدنیا اومد اصلا از بدیهای دنیا در گوشش چیزی نگفتم،

فقط بهش گفتم خوب باش خوبیهایی که خدا در توگذاشته یادت نره، همیشه مهربان باش،

خنده و گریه های واقعی یادت نره ، از همه دنیا به اندازه نیازت استفاده کن، دنیا بزرگه

ولی تو لخت بدنیا میایی لخت هم از دنیا میری همه چیزهای دنیا عاریه هست واقعی نیست.

پس برای دوره ایی که تو این زمین هستی فقط خدا هوات داره بس، فقط اتکات به اون

باشه، اون هم ازت میخواد نسبت به خودت و دیگر مخلوقاتش منصف و مهربان باشی و

عاشقانه زندگی کنی.

شناخت دیگران هوش و آگاهی است،

شناخت خود،خرد ناب است.

تسلط بر دیگران قدرت است،

تسلط بر خود، قدرت حقیقی است.

اگر باور داشته باشید که به اندازه ی کافی دارید،

ثروتمند واقعی هستید.

اگر درمرکز باقی بمانید

و با تمام وجود مرگ را به یاد داشته باشید،

بقای جاودان مییابید.

از کتاب چینگ ت تاتو

هراسانم

نه از ضربان تند قلبم

که از ضربان تند زندگانی

که نبضش تند میزند وما را میبرد به شکواهی

باید به طلوع اندیشید

و تمنای  تپش مهربانی

امروز دو بار عصبانی که نه قلبم به درد آمدو هر دو از مرکزی آموزشی ، که هر جا کاسب

است کسب خود ولی در ورطه دانش مطاع دنیا به چه کار می آید نمیدانم، تکلیف آدم باید روشن

باشد، البته یک چیزی چندین سال هست که هیچ کس سر جای خودش نیست اولین گزینه کاری،

خدا را گم کرده ایم ، یک جایی توکلمان جا مانده، یکجایی در برهوت خود را گم کردیم، حس 

میکنم هر چه الغوث الغوث خوانده میشود عادت است یا توقع درما ایجاد میشود وطلبکارتر،

هیچ چیز دیگر به خودمان نمی آورد، خدا باید دوباره از روح خودش در ما بدمد، دستمان از

دستش در آمده ، مثل گله ایی بی چوپان رها شده ایم در چرای دنیا که پروار شویم که قربانی

طمع هم شویم، خیلی دل نگران خودم هستم خیلی دلم میسوزد از اینکه انسانیتمان گم شد، آدرس

خانه را در تمنای دنیا گم کردیم. که شبی آرام هم در سر بر بالین نمیگذاریم. شاید تن دمی بیاساید

ولی هر صبح خسته تر از صبح قبل شروع میکنیم. خدای تو را به خودت و اولیایت  شبهای

قدر مقلب القلوب ما باش حالمان را به احسن حال تبدیل کن، نزدیکمان کن به اشرف مخلوقاتت

بودن.

شاید تقریبا از 15 یا 16 سالم بود که با شبهای قدر و دعاهای آن آشنا شدم. اولین بارها

خونه همسایه روبرویمان مراسم شب قدر برگزار میکردند شرکت میکردم، مادرم ازمراسم

مذهبی فقط نماز و روزه و نذری دادن حجاب را رعایت میکرد و دعاها را من از جای دیگر

یاد گرفتم، همان مراسم ها برای من شروع تفکر جدیدی شد، که به اعمال ورفتارم جوردیگری

نگاه کنم، البته لعن و نفرین دعا را نمیخواندم  ولی جاهایی  که از بخشش و رحمت بود را

میخواندم،  وبعد با عرفان آشنا شدم و با خدا جور دیگری آشنا شدم خیلی مهربان و رئوف تر

از آن چیزی که مادر میگفت بود. و حالا سالهاست که بغیر از شبهای قدر ماه رمضان شبهای

قدر دیگری نیز دارم که سعی میکنم به خدا نزدیک شوم و جوری از حساب اشتباهاتم کم کنم،

ولی در این سه شب ماه رمضان مخصوصا شب 21 را دوست دارم در مراسم های دسته

جمعی شرکت کنم، آرامش خاصی در دعاهای جمعی پیدا میکنم، ولی امشب نشد که نشد

بخاطرسرماخوردگی دخترکوچکم، نه اینکه مراسم را خودم به تنهایی اجرا نکنم نه ولی آن

حال و هوارا ندارد، ولی حس میکنم خدا زیر همین آسمان تراس کوچک خانه ام نیز من را

میبیند و میتواند راه را بهتر نشانم دهد که کجروی و کج خلقیها و کج فهمیهایم را جبران کنم،

از خدا میخواهم که شاد سلامتم نگه دارد تا بهتر بتوانم آینه دار اعمالرفتار خودم باشم، جای

سبک و سنگین کردن اعمال دیگران راه خودم را پیدا کنم.             آمین

توی سفر قدر باید دلداده باشی تا بتوانی دلدادگی را تفسیر کنی، مسیر دلدادگی یعنی شکافتن خود،

یعنی خرد کردن من و یعنی دل را به او سپردن، کتاب عظیم را واسطه کنی بین دلت وخدا.

همیشه گفته اند که واسطه خودش فاصله است ولی این واسطه پل است و اعتبار.

حالا روی زمین در آسمانی، از مبدا خود حرکت میکنی و به مقصد :خدا: میرسی

کلمات واقعا" نقابند و بندرت معنی حقیقی را بیان میکنند, در واقع تمایل دارند که آن را پنهان کنند.

اگر توانستید در عالم خیال زندگی کنید دیگر احتیاج به مذهب ندارید زیرا می توانید با قوه خیال

دریابید که انسان بعد از مرگ دوباره درکار جهان شرکت میجوید. بار دیگر تکرار میکنم که هیچ

اهمیتی ندارد که که بدانیم بعد از این زندگی چیزی هم هست یا نه؟ آنچه مهم است انجام دادن درست

کار است . آگر آن درست باشد همه چیز درست خواهد بود جهان یا طببیعت برای من همان چیزی

است که خدا برای دیگران است.

 خطاست که اگر فکر کنیم که طبیعت دشمن بشر است و باید بر آن غلبه یافت. نه , ما باید طبیعت

را به چشم مادرمان بنگریم و با آرامش خودمان را به او تسلیم کنیم و اگر به این نکته توجه داشته

باشیم خیلی راحت میتوانیم احساس کنیم که به جهان باز میگردیم. همه ما در حقیقت جز لا یتجزای

این کلیم.                                      هرمان هسه

خیابان خلوت ده صبح یکباره ماشینها فشرده شدند وخیابان بسته شد ماشین که جلوتر رفت همه نگاهها

بسمت ماشینی بود که برای این جماعت اتول سوار و پیاده های کنار خیابان شو اجرا میکردند.

هفت دختر 18 یا 19 ساله در پژو 206 آهنگی را با صدای بلند ضبط میخواندند که به کلمه تو

که میرسیدند با دست ماشینها و آدمهای اطراف را نشان می دادند یک عده هم با دوربینهای موبایل

خود از آنها فیلم برداری میکردند که حتما بعد بلوتوث کنند به کل شهر؛ دخترها با مقنعه و چهره

معصوم که یا از دانشگاه در رفته بودند یا ساعت کلاسشان نبود و در خیابان دور میزدند حرکات و

و رفتارشان مطابق تیپ لباسشان نبود. راننده ماشین من خجالت زده انگار او این کارها را کرده

باشد یا شاید بچه ایی این سن داشت مدام میگفت چرا اینکار را میکنند؟ چیزی مصرف کرده اند؟ یا

 لج کرده اند؟

ولی این بچه ها بزرگ نشده بودند؛ این بچه ها هیچ از رفتارهای اجتماعی نمیدانستند؛ بچه هایی

 بودندبا امکانات بدون زحمت و بدون یاد گرفتن رفتارهای اجتماعی؛

این همه کلاس درس؛ زبان؛ موسیقی؛ کجا کلاس رفتاری؛

امردادشید

چرایی این اسم؟ امرداد بخاطر نمردنم از بیماری سخت و شید شاید خورشید کوچکی شوم بعد از این بیماری برای همدردانم

بیماری سرطان نامش وحشتناک هست پشت همه را میلرزاند مرگ اصلا وحشتناک  نیست ولی تمام شدن فرصت بدون آنکه بدانی چه کرده ایی کوله بارت را جمع کرده ایی بهمت میریزد, مرگ برای همه هست ولی فرق هست در آنی گریبانت را بگیرد و یا وقتت بدهند در عذابی هولناک بین زمین و آسمان, دست پای بسته که نمی شود کوله بار جمع کرد, شیمی درمانی جسمت را مانند سرب به زمین میچسباند درگیـرت میکند آنقدر خسته میشوی که دوست داری همه چیز تمام شود و نمیشود تو را با سنجاق کوچکی به دنیا چسبانده اند تاب میخوری بین رهایِی و اسارت, تمام شده ایی اما هزار چشم نگران اطرافت هست که هرکدام سنجاقی به روحت فرو میکنند تا پیوندت را بدنیا بیشتر کنند,

 الان که به گذشته نگاه میکنم فکر میکنم تمام فریادهایم که به گوش کسی نمی رسید و  قرار هم نبوده به گوش کسی برسد تا به خودم بیایم ببینم کجا ایستاده ام هر کس رسالت انجام کاری را دارد برای پرواز روح خود.

 همیشه دوست داشتم و دارم که جایی نوشته هایم را بنویسم که دیگران هم آن را بخوانند ونظر بدهند شاید بخاطر اینکه راهی پیدا کنم برای ارتباط با نسل قبل از خودم و نسل بعد از خودم, نه اینکه این ارتباط نباشد نه ارتباطات من با والدینم و فرزندانم ارتباط معنا داری نیست, اصلا هم ادعای روشنفکری این را ندارم که با این دو نسل بنشینم و هر حرفی یا لطیفه ایی را بگویم ,کافیست بتوانیم با خلوص نیت با هم باشیم. وقتی با هر کدام از این دو نسل در جایی تنها میمانم هر دو در این فکر هستند که چطور از من استفاده کنند و طلبهایشان را بامن واگویه کنند که چه کار می بایست برایشان انجام میدادم و نداده ام, و این ما را از هم دور و دورتر میکند, نسل من نوجوانیش در انقلاب گذشت و جوانیش در جنگ . از همه بدتر هجوم اطلاعات و تکنولوژی, انگار نسل من در مبارزه ایی از قبل تعیین شده در رینگ بوکسی قرار گرفته بود که با هجوم تحولات جسمی و روحی , دورانهای تحولات میهنی و تحولات تکنولوژی روبرو بودیم تا اینها را در خودمان حل کنم با توقعات این دو نسل مواجه شدیم نسل قبل مرا خوشبخت میدانست که این اطلاعات و تکنولوژی را دارم و نسل بعد فکر کرد با این تکنولوژی بزرگ شده ام و آخرین تکنولوژیها را دیر در اختیارش قرار میدهم. ولی یک چیز را بدانیم که نسل من بیشتر از هر نسل دیگری برای داشتهایش زحمت کشیده حال اگر رضایت خاطری در چشمانش میبیند بخاط آن است که کاری که از دستش بر میامده انجام داده و منتظر هیچ کمکی نشده , تنها بازخواستی که میشود از او کرد کار زیاد برای این دو نسل است و لذتی که از تلاشش برده است