انسان

در جامعه انسانی یک جور خودکشی دسته جمعی دار

صورت میگیرد همه باهم   تصمیم گرفته اند همه چیز را

نابود کنند و همه غیر مستقیم در این هدف  مشترک

تلاش میکنند در همه چیز اختلاف دارند الا نابودیخودشان,

حتی آن که برای بهترشدن جامعه انسانی تلاش میکند

انگار بقیه را در نابودی مصممتر میکند.

هیچ چیز سر جای خودش نیست تلاش مضاعفی میکنیم

برای نابودی, از صبح تا غروب تلاش برای نابودی خودمان

لحظه ای آرام نمشینیم که ببینیم راهی که به این سرعت

میرویم و عجله دیر شدن داریم درست هست یا نادرست,

من بیگاری را بهتر از بیکاری میدانم ولی نه برای راهی که

به این وضوح اشتباه است,  من همیشه به این فکر میکنم

که خدا ما را برای آسایش جسم آفریده یا پرواز روح برای

اینکه روحمان را سبک کنیم یا جسممان را سنگین کنیم,

چقدر سنگین شده ایم با این ذهن درگیر جسم, چه

بخورم, چه بپوشم, کجا زندگی کنم, با چه بروم, با چه

خوشبو باشم, آیا با این ذهن درگیر چقدر آرامش و

آسایش داریم چقدر خواب راحت داریم,پای خودم هم

روی زمین هست وقتی جاذبه زمین بر من تاثیر دارد

یعنی اینکه با این سیلی که راه افتاده من هم درگیر

خانه , مبل, پوشاک, عطر, ماشین هستم اما سعی

میکنم به ساقه های کنار این دره سیلاب بچسبم شاید

دمی بیاسیم تا بتوانم برای روح خسته از سواری جسمم,

ذهن  راه گریزی بیابم, راه را گم کرده ایم خودمان را درگیر

ذهن بیمارمان کرده ایم مدام درگیر ذهنمان هستیم در

تخت دراز کشیده ایم از یاد آوری حرفی خوشحال و از

یاد آوری حرف دیگر عصبانی و ناراحت میشویم نه تخت

عوض شده نه ما عوض شده ایم چه اتفاقی افتاده هزار

تخت راحتتر از این هم آرامش برایم نمی آورد.